مردمان زیادی در سراسر جهان به گشت و گذار می پردازند و شاخص آنها جهانگردانی هستند که گوشه و کنار جهان خاکی ما را زیر پا می گذارند و به اقلیمهای دور و نزدیک سفر می کنند. حال اگر از آنها بپرسید که آیا سری هم به اندرون وجود و باطن خود زده اند؟ اظهار بی خبری می کنند و در پاسخ عاجز می مانند.
هنگامی که به قلمرو روح سفر کنید، حقایق عظیمی را به چشم خواهید دید که قبلا به آنها توجه کاملی نداشته اید. در اقلیم جان، نه زمانی هست و نه مکانی، گویی روح هیچ ارتباطی با گردش زمین بدور خورشید ندارد.
خوشبختی واقعی زمانی احساس می شود که بتوانیم با کشف اسرار و قدرت درون خود به حل مشکلات و مسائل خود و دیگران نائل آییم.
سیر کردن شکم دیگران لازم است، ولی کافی نیست. چون دوباره گرسنه خواهند شد. باید به آنها یاد داد که چگونه به خود و روح خود متکی باشند و از نیروها و استعدادهای ذاتی خود بهره بگیرند، چگونه خدا را بیاری بطلبند. در این صورت است که او را با رمز واقعی حیات آشنا کرده اید و از فقر و جهالت، برحذر داشته اید.
ما در دنیائی زندگی می کنیم که هم عینی و هم دهنی است. در این دنیا هر شیئی فاقد شکل، شکل پیدا می کند ونامرئی، مرئی می شود. روح برای نشان دادن و متجلی شدن خود نیاز به شکل دارد. جسم وسیله ای است که عظمت روح را میسر می سازد.
یکی از مهمترین وظایفی که هر کس به عهده دارد این است که مقام پروردگار را در درجه اول اهمیت قرار دهد. اوقاتی فرا می رسد که با ناکامی و شکست مواجه می شوید. در آن اوقات باید به او متوسل شوید و با یاری طلبیدن از او و همچنین هوش و درایت ذهنی خود، مشکلات را از پیش پا بردارید. هنگامی که با خضوع و خشوع، به او می گرایید، احساس خواهید کرد که افکارتان، دنیای ظاهریتان را تحت تأثیر قرار خواهد داد و بعد از مدتی اثری از اندوه و پریشانی خیال بر جای نخواهد ماند .
قلمرو عقل و هوش و خرد، در وجود خود شماست. قدرت روحی هر کس شامل نحوه اندیشیدن و احساس و هیجانات اوست و توسط همین ابزارهای روانی است که شخص قادر خواهد شد بر مشکلات و موانعی که سر راهش پدیدار می شوند، غلبه نماید.
همه ما در زندگی با مشکلات و دشواریهایی مواجه می شویم. مباحثات، مناقشات و بگو مگوها جزئی از تجارب زمینی ما را تشکیل می دهند. در این میان کسانی که بدانند هر مسئله ای راه حلی دارد و هر مانعی را می توان پشت سر گذاشت، پیروزی را در آغوش خواهند گرفت.
آدمهای گرم و پر عطوفت و جوانمرد، پرتو نیروی شفا بخش حیات را بر همه می گسترانند و آنچه را از نور الهی به امانتگرفته اند ، سخاوتمندانه نثار دیگرانمی سازند.
هر کس باید به اصالت و ریشه هستی خود پی ببرد. نفی هوش و عقل و قدرتهای نفسانی، ما را از حقیقت وجودمان دور می سازد و در نتیجه یأس و بدبینی و شکستهای حتمی را برایمان به همراه می آورد. کسی که اجداد و نیاکان خود را منشأ و مبدأ خویش بشمارد، خود را محدود می سازد و به ناچار، تنها عقاید و افکار و باورهای آنها را در خود راه می دهد و درنتیجه از پیشرفت و تعالی باز می ماند. اما اگر بداند که خود او وارث نیروهای ابدی و حقایق جاویدان است، احساس انجام کارهای شگرف و خارق العاده در او سر برمی دارد و پیروزی و موفقیت با افکار وی ممزوج می گردد و دیر یا زود به منصه ظهور می رسند.
«گلن» می گوید: «بشر زندگی نمی کند، بلکه زندگیش را هدایت می کند.»
انسان هایی که می خواهند خود را عوض کنند لازم است ابتدا به خود رجوع کنند و خویشتن را تا حد امکان بشناسند سپس جهتی را که برای بودن خود اختیار کرده اند، تعقیب نمایند.
انسان با اندیشه صحیح درباره خود، خویشتن را می شناسد، در هم ریختگی ها و ویرانیها و نیازهای مبرم وجودش را در می یابد و پس از شناخت، به کمک اراده به تغییر مثبت شخصیت خود می پردازد.